Hoe komt het toch dat voornamelijk conservatieve intellectuelen moeite hebben met de associatie van Wilders met het fascisme? Het uit de kast komen van intellectuelen die haast paniekerig openlijk steun betuigen aan Wilders is het winstpunt van Rob Riemens ‘De eeuwige terugkeer van het fascisme’. Misschien dat een gedachte-experiment uitnodigt tot nadere reflectie. Het democratisch conservatisme  bevindt zich in de gevarenzone.

Wat de lezer ook moge vinden van het onlangs uitgekomen boekje van Rob Riemen ‘De eeuwige Wederkeer van het fascisme’, thans, als positief te noemen effect, is duidelijk geworden dat Martin Bosma niet de enige ‘intellectueel’ is die Geert Wilders openlijke steun verleent.Voor conservatieven is het wel zo prettig om Wilders als stormram te hebben, desnoods tegen de Rechtsstaat. Uit de publieke reacties blijkt dat voornamelijk conservatieve intellectuelen  moeite hebben met de associatie van Wilders met het fascisme. De afwijzende reacties van Arend Jan Boekestein  - geen zwarthemden zichtbaar; Afshin Ellian - Riemen kakelt; en Bolkestein -  Riemen moet zich schamen, lijken steun te betuigen aan het gedachtegoed van Wilders. Het uit de kast komen mag dan voor het maatschappelijk debat van belang zijn, zeker als het gaat om de gevolgen van de gedoogconstructie en keuze voor bezuinigen – Bolkestein als high brow-conservatief lijkt de enige te zijn die zijn blazoen enigszins tracht te zuiveren door zich en public tegen forse, revanchistisch ogende en niet van regressieve woede gespeende bezuinigingen op cultuur te keren – de vraag hier aan de orde is de aard van openlijk steun van deze ‘publieke intellectuelen’.

Conservatieven hopen met de steun aan Wilders maatschappelijke en politieke veranderingen te bewerkstelligen. De connotatie fascisme, zo gaat de redenering, is daarbij slechts een stoorzender die het onmogelijk maakt vastgeroeste maatschappelijke problemen te bespreken en daar oplossingen voor te vinden. De conservatieve oplossing gaat politiek filosofisch gezien echter uit van de fundamentele ongelijkheid van mensen. Slechts binnen de groep die aan bepaalde gewenste kenmerken voldoet – etnisch, religieus, aristocratisch, ideologisch – is er een zekere mate van gelijkheid, maar tussen groepen dient de macht bevochten te worden. De zienswijze van de dominante groep is normatief en democratische conservatieven handelen daarbij binnen de grenzen van de wet. Maar wat nu indien voor bepaalde maatschappelijke problemen geen oplossing voorhanden is naar tevredenheid van de dominante groep omdat de Rechtsstaat daartoe in de weg staat? Denk bijvoorbeeld aan criminelen het Nederlands paspoort ontnemen en daarmee rechtsongelijkheid te creëren enkel en alleen omdat de schuldige buiten Nederland geboren blijkt. Voor conservatieven is het wel zo prettig om Wilders als stormram te hebben, desnoods tegen de Rechtsstaat, en al helemaal in een gedoogconstructie waarbij nu eindelijk met politieke stroperigheid en stagnatie van afgelopen decennia kan worden afgerekend. Wilders een fascist noemen laat de conservatief dan wijselijk uit zijn of haar hoofd. Immers de vijand van mijn vijand is mijn vriend: de liberale, niet op tribalisme, maar op pluralisme en consensus gebaseerde democratie.